Ο αριθμός δώδεκα, που ήταν οι μαθητές, αναφέρεται πάντοτε σε πνευματική πληρότητα. Οι δώδεκα μαθητές αντιπροσωπεύουν τα δώδεκα Κέντρα Ζωής εντός του Ανθρώπου ή τις δώδεκα ικανότητες και παραστάθηκαν ως ζώσες πραγματικότητες. (...) Αυτά τα δώδεκα Κέντρα Ζωής ονομάστηκαν μαθητές και όχι ακόλουθοι ή πιστοί ή κάτι άλλο, γιατί πρέπει να μάθουν, να διδαχτούν από τον Δάσκαλο, που αντιπροσωπεύεται σε κάθε άνθρωπο με το Θείο Φως, που φέρει εντός του, το «Εγώ Ειμί».

ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ - ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Είναι γνωστό σε όλους σας και είναι και ιστορικά αποδεδειγμένο, πως οι μαθητές του Ιησού Χριστού ήταν δώδεκα. Τους κάλεσε μετά τη βάπτισή Του από τον Ιωάννη. Το βάπτισμα του Ιησού είναι ένας από τους μεγάλους σταθμούς στη ζωή Του. Για τη βαθύτερη σημασία του θα μιλήσουμε αναλυτικά σε ειδικό μάθημα. Φαίνεται όμως καθαρά, ότι είναι ένα ορόσημο στη ζωή του Ιησού, γιατί μετά τη Βάπτισή Του κάλεσε τους μαθητές Του και άρχισε το δημόσιο Έργο Του.
Οι μαθητές του Ιησού, οι μετέπειτα Απόστολοι, με τους οποίους έγινε η αρχική διάδοση του Έργου του Ιησού Χριστού, υπήρξαν ιστορικά πρόσωπα. Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος αφοσιώθηκαν στη διάδοση της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού και αυτό αποτελεί την εξωτερική πλευρά του Έργου, τη γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο.
Εκτός όμως από τη γνωστή του εξωτερική πλευρά, το Θείο Έργο περιέχει και την εσωτερική του Αλήθεια. Ολόκληρο το Έργο του Ιησού Χριστού, όπως πολλές φορές το τονίσαμε, το διακρίνει μια Θεία Τελειότητα. Αυτή η Θεία Τελειότητα θα γίνει κατανοητή με την εξέλιξη και την Πνευματική ανύψωση της ανθρωπότητας.
Και στην περίπτωση των μαθητών Του υπάρχουν σκεπασμένα διδάγματα και λειτουργίες Πνευματικών Θείων Νόμων, τους οποίους θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε και να συντελέσουμε, ώστε το Θείο Έργο να μας γίνει κατανοητό περισσότερο, για να μπορέσουμε να το τηρήσουμε. Ο αριθμός δώδεκα, που ήταν οι μαθητές, αναφέρεται πάντοτε σε πνευματική πληρότητα. Οι δώδεκα μαθητές αντιπροσωπεύουν τα δώδεκα Κέντρα Ζωής εντός του Ανθρώπου ή τις δώδεκα ικανότητες και παραστάθηκαν ως ζώσες πραγματικότητες.
Όταν ένας φωτιστεί από την Αλήθεια έχει καθήκον και επιθυμεί να την εκφράσει, δηλαδή να προχωρήσει στην υπηρεσία της. Ο νους τότε θα πρέπει να έχει τη διάδοση της Αλήθειας ως τον πλέον σημαντικό και κύριο σκοπό της ζωής του ανθρώπου. Οι διάφορες ικανότητες, που είχαν απασχοληθεί προηγουμένως και με κοσμικούς τρόπους και ενδιαφέροντα, τώρα πρέπει να στραφούν εξολοκλήρου στα πνευματικά ιδεώδη.
Πρέπει πάντα να γνωρίζουμε ότι τα υλικά πράγματα και λειτουργίες αντιπροσωπεύουν πνευματικές πραγματικότητες. Το «Εγώ Ειμί» εντός μας, το εσωτερικό Θείο Φως του κάθε ανθρώπου, πρέπει να αντιλαμβάνεται και να βεβαιώνει την πνευματική πραγματικότητα των φαινομενικώς υλικών οργάνων και λειτουργιών και να θέτει πάντα ταύτα υπό την κυριαρχίαν και καθοδήγησή του.
Όταν ο νους του ανθρώπου συγκεντρώνεται και απασχολείται με υλιστικότητα και τους σκοπούς και τις αποβλέψεις της υλικής ζωής, τότε τα Κέντρα Ζωής εντός μας ή οι ικανότητες δεν αναπτύσσονται επαρκώς. Κάθε ικανότητα πρέπει να χρησιμοποιείται για πνευματικούς σκοπούς και ιδεώδη, προκειμένου να μπορεί να εκπληρούται ο Νόμος του Όντος. Έτσι και οι διασκορπισμένες ικανότητες (μαθητές) συγκεντρώνονται και έρχονται σε αναγνώριση του Διδασκάλου (Μάρκ. Γ΄, 7-19).
Αυτά τα δώδεκα Κέντρα Ζωής ονομάστηκαν μαθητές και όχι ακόλουθοι ή πιστοί ή κάτι άλλο, γιατί πρέπει να μάθουν, να διδαχτούν από τον Δάσκαλο, που αντιπροσωπεύεται σε κάθε άνθρωπο με το Θείο Φως, που φέρει εντός του, το «Εγώ Ειμί». Πρέπει να υπαχθούν στις οδηγίες του, να εργαστούν κάτω από την απόλυτη εξουσία και καθοδηγητική γραμμή αυτού του εσωτερικού Θείου Φωτός.
Οι μαθητές αυτοί δεν ζουν μακριά από τον Δάσκαλο ή έστω κατά διαστήματα απομακρυνόμενοι από τον Δάσκαλο, αλλά τον ακολουθούν παντού. Δηλαδή και τα δώδεκα Κέντρα Ζωής και λειτουργίες μέσα στον άνθρωπο πρέπει κάθε στιγμή και συνεχώς να βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο και τη φωτισμένη διοίκηση του Δασκάλου. Να παρακολουθούν όλες τις εκδηλώσεις Του, τη Διδασκαλία και τα έργα Του, μέχρι να πληρωθούν από Αυτόν.
Αν ένα Κέντρο δεν υπακούει, τότε έχουμε την προδοσία του Δασκάλου. Δηλαδή, ανοίγουμε την πόρτα στην υπόστασή μας για να μπουν να Τον συλλάβουν.
Δηλαδή η άρνηση αρχίζει να καταλαμβάνει χώρο εντός μας. Το Κέντρο το πιο ευαίσθητο για να δεχθεί αμφιταλαντεύσεις είναι το Κέντρο της καρδιάς, όπου εδράζεται η Αγάπη. Η ατελής αγάπη προς τον Δάσκαλο μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο της Πνευματικής ζωής του ανθρώπου.
Όλα τα κέντρα, μαθητές, δεν καλούνται σε εγρήγορση συγχρόνως και ούτε ακολουθούν την ίδια εξέλιξη. Αλλά όμως όλοι λαμβάνουν την ίδια εσωτερική διδασκαλία. Διδάσκονται τα απόκρυφα της Θείας Νομοτέλειας, μα και της Θείας Νομοτέλειας που αφορά την ψυχή και το πνεύμα τους. «Και έλεγεν αυτοίς∙ υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού∙ εκείνοις δε τοις έξω εν παραβολαίς τα πάντα γίνεται» (Μαρκ. Δ΄, 11 και Ματθ. ΙΓ΄, 11).
Τότε μόνο οι μαθητές θα μπορούν να εφαρμόσουν την προτροπή του Δασκάλου. «Εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι∙ γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς∙ όφεις αρούσι∙ καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει∙ επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσιν» (Μαρκ. ΙΣΤ΄, 17-18). Δηλαδή, όταν υπαχθούν στο Φως και επομένως διδαχτούν από το Φως, τότε μόνο θα μπορούν να λειτουργούν, να εκδηλώνονται και να ενεργούν σαν να ήταν το Φως.
Το αποτέλεσμα που θα επακολουθήσει είναι μια θαυμαστή μεταλλαγή ή αναγέννηση. «Αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. Γ΄, 3). Άνωθεν είναι μόνον το Φως και γεννιέται κανείς άνωθεν όταν όλες οι πνευματοϋλικές λειτουργίες του μπουν σε νέα κατεύθυνση, όταν υπαχθούν σε νέους, δηλαδή σε καθαρά Πνευματικούς Νόμους.
Οι μαθητές περιστοιχίζουν και παρέχουν κάθε δυνατή ευκολία για την ομαλή εκδήλωση του Διδασκάλου.