Δημιουργήθηκε ο άνθρωπος τέλειος, εικόνα και ομοίωση Θεού, Ένα Πνεύμα, ελεύθερο κι απέραντο, που διαχεόταν σ’ όλους τους Κόσμους. Δεν είχε όμως την συνειδητή γνώση της εμπειρίας. Ενώ μέσα του σχηματίζονταν όλες οι γνώσεις, του έλειπε το εμπειρικό στοιχείο, δεν ήταν εν συνειδήσει Θεός, ήταν Θεός σε μακαριότητα.
Ο άνθρωπος επέλεξε την ανεξαρτητοποίησή του από το Θεό και τη σταδιακή του κατάβαση σε διάφορα πεδία, ώστε να μπορέσει να λάβει τις εμπειρίες του.

Αν η επιλογή του διατηρούσε την επαφή με το Θεό, τότε ο άνθρωπος δεν θα είχε προσκολληθεί στην ύλη. Θα είχε συλλέξει τις εμπειρίες και ταχύτατα θα είχε επανέλθει συνειδητός Θεός, μέσα στη Θεότητα. (…)
( Βιβλίο: ΠΥΡΙΝΟΙ ΛΟΓΟΙ ~ Κεφ. 25 - ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ )

Η πτώση του ανθρώπου διήρκεσε αιώνες πολλούς, δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας ώρας ή μιας στιγμής. Ο άνθρωπος διαδοχικά κατήρχετο τα διάφορα πεδία, μέχρις ότου ενσαρκώθηκε στο βαρύτερο πεδίο των δονήσεων της ύλης και περιεβλήθη σκήνωμα υλικό, δηλαδή τη σάρκα του. Η σάρκα λοιπόν, το σάρκινο περίβλημα, ο επενδύτης της ψυχής και του πνεύματός μας, -γιατί είναι επενδύτης, δεν είναι δυνατόν η Ψυχή και το Πνεύμα να εκδηλωθούν αυτούσια, χωρίς περικαλύμματα στο υλικό πεδίο,- είναι το βαρύτερο ένδυμα που φόρεσε ο άνθρωπος στην πτώση του μέχρι τώρα.
Επί αιώνες ο άνθρωπος προσπαθούσε να προσαρμοσθεί στην ύλη, νομίζοντας ότι αυτή είναι η πατρίδα του και ο προορισμός του, γιατί είχε χάσει την επαφή του με τον Πατέρα του. Αλλά ο Θεός, όπως είπα στην αρχή, είχε απλωμένα τα Χέρια και είχε εναγκαλισθεί τον άνθρωπο και όταν, όπως λένε οι Γραφές, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, δηλαδή όταν το ανθρώπινο Πνεύμα που βρισκόταν στα περιοριστικά δεσμά της ύλης, είχε εξελιχθεί τόσο, ώστε να μπορεί να δεχθεί τις αποκαλύψεις του Θείου Λόγου, τη διδαχή του Θείου Λόγου, τότε ο Υιός του Θεού, ο Μονογενής, όπως είναι γραμμένο, ενανθρωπίσθηκε. (…)

(…)Και ο Λόγος σάρξ εγένετο, όπως αναγράφεται από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Ενεδύθη και Αυτός σάρκα για να μοιάσει καθόλα, κατά Νόμον με τους αδελφούς Του, όπως αποκάλεσε τον άνθρωπο και κατήλθε στη γη για να διδάξει τον άνθρωπο για τον Πατέρα του Θεό, για τον Πατέρα του κάθε ανθρώπου και να δώσει διδασκαλίες και το παράδειγμα ο Ίδιος, που αν ακολουθούσαν οι άνθρωποι θα μπορούσαν να επανέλθουν στο Θεό, γιατί φυσικά η γη δεν ήταν ο προoρισμός του ανθρώπου, ούτε η κατοικία του. Ο άνθρωπος πλάσθηκε Άυλος, η δημιουργία του ανθρώπου είναι καθαρά, απόλυτα πνευματική. Είναι Άυλος Θεία Ουσία, εκπόρευση του Αΰλου Θεού.
Ήλθε λοιπόν ο Υιός και Λόγος επί της γης, ενανθρωπίσθηκε, όπως είναι γραμμένο. Εναντιώθηκε στο πνευματικό και πολιτικό κατεστημένο της εποχής Του, ήλθε σε σύγκρουση με όλους αυτούς που διοικούσαν και οδηγούσαν τους ανθρώπους της εποχής εκείνης και χάραξε μια νέα γραμμή, μια Νέα Πνευματική πορεία για την ανθρωπότητα, την οποία έπρεπε να ακολουθήσει ο άνθρωπος. (…)
( Βιβλίο: ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗΝ 2α ΠΑΡΟΥΣΙΑ ~ Κεφ. 5 – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΙΟ ΣΧΕΔΙΟ )


(…) Ό,τι υπήρχε πριν από την εμφάνισή Του, ήταν μια προκαταρκτική εκπαίδευση του ανθρώπου, ήταν στάδια διαδοχικής εξέλιξης, για να μπορέσει ο άνθρωπος ν’ ακούσει την πραγματική Αλήθεια, την οποία φανέρωσε Εκείνος.
«Και πώς δυνάμεθα την οδόν ειδέναι;» (Ιωάν. ΙΔ΄, 5).
Στην ερώτηση αυτή των μαθητών Του ο Κύριος απάντησε: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. ΙΔ΄, 6). (…)

(…) Έτσι η ανθρωπότητα απέκτησε τον Αιώνιο, Αλάθητο και πραγματικό Θείο Οδηγό της για την επιστροφή της στο Θεό. Είναι η πορεία η σωστή, η πορεία της Αλήθειας, η μόνη ευθεία, που δεν περιέχει ψεύδη και πλάνη και όποιος ακολουθήσει την ίδια πορεία, που ακολούθησε ο Κύριος, ασφαλώς δεν πρόκειται να περιπλανηθεί. Αλλά το πρώτο βήμα για συμμόρφωση με το Νόμο της Επιστροφής στον Οίκο του Πατέρα είναι Μετάνοια και Εξομολόγηση και Κάθαρση. (…)

(…) Ακόμη πρέπει να γνωρίζουμε πως σκέψη είναι το αποτέλεσμα της ενέργειας του Νου, η οποία πρέπει να ελέγχεται. Οι σκέψεις μας επηρεάζουν τους λόγους μας, τα συναισθήματά μας, τις πράξεις μας, τα σώματά μας και την εν γένει ύπαρξή μας. Γι’ αυτό, πρέπει να αρνούμαστε, να μη δίνουμε χώρο, να μην επιτρέπουμε να ενεργοποιούνται και να πολλαπλασιάζονται όλες οι ανεπιθύμητες, άπρεπες σκέψεις και να φιλοξενούμε μόνο τις καλές και αγαθές. Τότε θα βρούμε τον εαυτό μας να περιβάλλεται από ωραιότητα και αρμονία. (…)

(…) Αυτή η εκγύμναση του Νου καταλήγει στο να συνηθίζουμε να σκεπτόμαστε με καθαρές, πνευματικές, τέλειες σκέψεις, μέχρις ότου μπορέσουμε να εκφράζουμε σκέψεις που ανταποκρίνονται σε καθαρότητα, αγάπη και αλήθεια, μέχρις ότου οι σκέψεις μας είναι τόσο διαυγείς και τέλειες, που να εκφράζουν Θείες ποιότητες, που να εκφράζουν Νουν Χριστού.
Για να φτάσουμε όμως εκεί, είναι ανάγκη, είναι απαραίτητο να είμαστε τηρητές των Θείων Νόμων, που μας δόθηκαν μέσω του Ιησού Χριστού, και να έχουμε αποβάλει κάθε πλάνη από το νου μας. (…)

(…) Το αποτέλεσμα αυτής της γνώσης, αυτής της προσπάθειας, αυτής της καθημερινής άσκησης για την υπερνίκηση, όπως έκαμε ο Ιησούς, είναι ο Νέος Άνθρωπος, το Νέο δημιούργημα εν Χριστώ, η ευλογημένη άνωθεν Αναγέννηση, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατόν να σωθούμε. (…)
( Βιβλίο: Ο ΔΡΟΜΟΣ ~ Κεφ. 11 - Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ )

(…) Όσο ο άνθρωπος θέτει σαν πρώτη επιλογή στη ζωή του την εξωτερική άνεση, την εξωτερική καλλιέργεια, τη θέση του την εξωτερική μέσα στην Κοινωνία, είναι απόλυτα συνυφασμένος με τη γη, το χώρο και το χρόνο. Είναι απόλυτα συνυφασμένος, γιατί ασχολείται με τον εξωτερικό άνθρωπο, τον άνθρωπο σώμα, που τον δένει με τη γη. Γιατί ο άνθρωπος σώμα μπορεί να κινηθεί μόνο στη γη, μπορεί να υπάρξει μόνο στο φθαρτό και περιορισμένο επίπεδο του χρόνου και του χώρου.
Όταν όμως η πρώτη επιλογή του ανθρώπου είναι η Πνευματική καλλιέργεια και εκλέπτυνση, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν θα υπάρχει ενδιαφέρον και για τη σωματική εξωτερική του εκδήλωση, τότε τα δεσμά με τη γη αδυνατίζουν. Η προσήλωση στην εσωτερική υπόσταση, είναι αυτή που σταδιακά αποκόβει και αποδυναμώνει τα δεσμά του έξω ανθρώπου με τη γη. Ενώ αντίθετα δυναμώνει τους δεσμούς, που δένουν τον έσω Άνθρωπο με την Αιωνιότητα του Θεού.
Η ενδυνάμωση της σχέσης του Θεού με τον Άνθρωπο χορηγεί στην έσω υπόσταση του ανθρώπου νέες δυνάμεις, περισσότερο Φως, μεγαλύτερη ενεργητικότητα και δραστηριοποίηση, ώστε να μπορέσει εκδηλούμενη δυναμικά από μέσα προς τα έξω να κατακυριεύσει τον έξω άνθρωπο και να τον εναρμονίσει στον ίδιο παλμό με τον δικό του, ώστε ο έσω και ο έξω Άνθρωπος να ταυτισθούν απόλυτα, να μην υπάρχει κανένας διαχωρισμός, καμία διαφορετική παλμοδόνηση, αλλά η Μία Ενιαία δόνηση της Αγάπης (…)

(…) Μ’ αυτό τον τρόπο ο έξω άνθρωπος είναι ένα σκήνωμα, που κινείται πάνω στη γη, μέσα στο χρόνο και στο χώρο, εργάζεται, τρέφεται, όμως δεν έχει πλέον δεσμά με την ύλη, δεν τρέφεται από την ύλη, έχει ανακαλύψει την πραγματική Πηγή της τροφοδοσίας των όντων, που είναι η Άπειρη Υπόσταση του Θεού, η Πηγή της Αγάπης, της Σοφίας και του Φωτός.
Κι όταν φθάσει στην κατάσταση να περπατά πάνω στη γη, χωρίς συγχρόνως να δεσμεύεται από αυτήν, αρχίζει να διαχέει την Αγάπη και το Φως, σαν μία μικρότερη Πηγή, ενωμένη στο Απόλυτο, με την Απέραντη Πηγή του Φωτός. Τότε είναι, που από μέσα του η Θεία Ενέργεια δημιουργεί αναλλοίωτους κι άφθαρτους δεσμούς, που ελευθερώνουν και δεν καθηλώνουν, με κάθε Άνθρωπο Αδελφό του, μα και με κάθε αντικείμενο και με τη Φύση σ’ όλη της την πολλαπλότητα.
Κι αυτοί οι δεσμοί οι Αναλλοίωτοι και οι Άφθαρτοι είναι που τον μαθαίνουν σταδιακά να ζει ελεύθερος, μ’ αυτή την ελευθερία που μόνο η Απειρότητα του Θεού κατέχει. (…)
(Βιβλίο: ΠΥΡΙΝΟΙ ΛΟΓΟΙ ~ Κεφ. 12 - ΤΟ ΑΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΑΧΩΡΟ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ)

(…) Η πορεία του Ανθρώπου δεν τελειώνει με το να καταστήσει τέλειο το νου του. Αυτό αναφέρεται στη Χριστοποίηση. Η πορεία του Ανθρώπου, η οποία, όπως έχουμε πει πολλές φορές, κατευθύνεται στην πλήρη αποκατάστασή του εν Θεώ, είναι η πλήρης αποκατάσταση του ανθρώπου ως Νοημοσύνη διαχεόμενη, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, όπως ακριβώς ο Πατέρας Θεός. Ο Χριστός θα εξακολουθεί πάντοτε να λέει: «Εγώ Ειμί η Οδός», ακριβώς γιατί ο Άνθρωπος θα πορευθεί αυτήν την Οδό, Χριστοποιούμενος, για να καταλήξει Ουσία μέσα στους Πατρικούς Κόλπους. (…)
(Βιβλίο: ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ ~ Κεφ.27 - ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΕΙΡΟ ΘΕΙΟ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ – ΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΥ )