«Και τίς εστί μου πλησίον;» (Λουκ. Ι΄, 29). Κάθε ψυχή, που κατοικεί στη γη, είναι «πλησίον», ο «πλησίον» σας, ο «πλησίον» μου. Δεν υπάρχει απόσταση στη λειτουργία των Πνευματικών νόμων, αλλά οι Πνευματικοί νόμοι λειτουργούν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, χωρίς κανέναν περιορισμό. Διαμέσου ημών πρέπει ο Νόμος της Θείας Αγάπης να θεραπεύει πληγές, να διαλύει πλάνες και να αποκαθιστά Φως και τάξη.

Ο Μέγας Επαναστάτης της Ηθικής των λαών, ο Διδάσκαλος του Φωτός και της Αλήθειας, ο Κύριος, έκανε βαθιές τομές, σαν επιδέξιος Πνευματικός Χειρούργος, μέσα στο πνευματικό και ηθικό σκοτάδι που σκέπαζε τους λαούς της γης, κατά την περίοδο της Θείας Παρουσίας Του στη γη. Αλλά ήταν τόσο το σκοτάδι που σκέπαζε τις ψυχές των ανθρώπων και τέτοιοι οι νόμοι που ίσχυαν μέχρι τότε, του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», που δεν μπορούσε να φανερώσει την Αλήθεια Του απροκάλυπτα στους ανθρώπους. Γι’ αυτό, τους μίλησε με παραβολές, μία από τις οποίες είναι και η υπό ερμηνεία παραβολή περί του «πλησίον».

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, πειράζων αυτόν και λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν· εἶπε δὲ αὐτῷ· Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἰεριχὼ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. ὁμοίως δὲ καὶ Λευῒτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ’ αὐτὸν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθὼν, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; ὁ δὲ εἶπεν· Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ’ αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως». (Λουκ. Ί, 25-37)

Η έννοια του «πλησίον», με την τοποθέτηση που της έδωσε ο Κύριος, ήταν άγνωστη μέχρι τότε. Γι’ αυτό ήταν για την εποχή Του σαν σεισμός, σεισμός στις ψυχές των ανθρώπων, που έβλεπαν και έκριναν τα πράγματα με την περιορισμένη γνώση και τοποθέτησή τους, σεισμική δόνηση στις συνειδήσεις τους, που σκοπό είχε να τους ανυψώσει υπεράνω των μέχρι της εποχής εκείνης ισχυόντων και πιστευομένων. Ήταν μια νέα θεώρηση, μια καινούρια αρχή της αποκάλυψης της Αγάπης πάνω στη γη, όπως τη φανέρωσε, τη δίδαξε και την τήρησε Εκείνος, που ήταν η Τέλεια εκπροσώπησή της, η Αγάπη η Άπειρη.
Γι’ αυτό και συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση και πολεμική των ανθρώπων εκείνων, που ήταν προσκολλημένοι στις απόψεις τους, και ειδικότερα του Ιερατείου της εποχής Του, που πίστευαν πως ήταν οι εκλεκτοί του Θεού, οι γνώστες της Αλήθειας και του Νόμου, που οι ψυχές τους δεν είχαν ούτε άνοιγμα, ούτε χώρο για να δεχθούν την Ακτινοβολία της Αγάπης Του, που πλουσιοπάροχα διαχεόταν προς τους πάντες και τα πάντα, και οι στενόκαρδοι και κοντόφθαλμοι Φαρισαίοι Τον σταύρωσαν ως αιρετικό!
Το θέμα του «πλησίον» ο Μέγας Ηθικοδιδάσκαλος των αιώνων το τοποθέτησε σε Παγκόσμια επίπεδα, απαλλαγμένο από οποιονδήποτε δογματισμό ή περιορισμό ή φυλετικές διακρίσεις ή θρησκοληψία. Οι έννοιες αυτές, η θεώρηση αυτή, είναι προσιτές πλέον στη σημερινή εποχή, που το ανθρώπινο πνεύμα εξελίχθηκε και οι πνευματικοί του ορίζοντες ανοίχθηκαν τόσο, ώστε να μπορεί να δέχεται και ν’ αφομοιώνει ιδέες, διδαχές, καταστάσεις σε Παγκοσμιότητα.
Γιατί, όπως είναι φυσικό, ο Κύριος δίδαξε από το Πνευματικό ύψος της Θείας Πανσοφίας Του και όχι με ανθρώπινους περιορισμούς, και τα διδάγματά Του είναι δυνατόν με την πάροδο του χρόνου να διευρύνονται άπειρα, γιατί αφορούν όλη την ανθρωπότητα.
«Και τίς εστί μου πλησίον;» (Λουκ. Ι΄, 29). Κάθε ψυχή, που κατοικεί στη γη, είναι «πλησίον», ο «πλησίον» σας, ο «πλησίον» μου. Δεν υπάρχει απόσταση στη λειτουργία των Πνευματικών νόμων, αλλά οι Πνευματικοί νόμοι λειτουργούν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, χωρίς κανέναν περιορισμό. Διαμέσου ημών πρέπει ο Νόμος της Θείας Αγάπης να θεραπεύει πληγές, να διαλύει πλάνες και να αποκαθιστά Φως και τάξη.
Ο «πλησίον» (Λουκ. Ι΄, 25-37) αναφέρεται στις εξωτερικές μορφές, στις οποίες εκδηλώνεται ζωή, στο υλικό πεδίο, είτε αυτό είναι το δικό σου σώμα είτε τα σώματα άλλων προσώπων. Το να επιδένουμε πληγές είναι το να ζητούμε να διατηρούμε τις μορφές, στις οποίες εκδηλώνεται ζωή, με την προσφερόμενη βοήθειά μας, προκειμένου να βοηθήσουμε στην επίτευξη του προορισμού τους. Είναι ακόμη η ενεργοποίηση της Αγάπης. Όλοι έχουμε ζωή και αυτή είναι η Αιώνια Ζωή του Θεού, αλλά δεν γίνεται δική μας πραγματικότητα, μέχρις ότου μπορέσουμε συνειδητά να πραγματοποιήσουμε αυτό το γεγονός.
Εκείνος που εισχωρεί σε Αιώνια Ζωή, καθώς έκαμε ο Ιησούς, πρέπει να βασίζεται σ’ εκείνη την πανταχού παρούσα Ζωή και να την κάνει ένα με τον Εαυτό του και με το σώμα του. Αυτό είναι το μυστικό της κληρονομιάς της Αιώνιας Ζωής. Να συμπαθείς και ν’ αγαπάς την εκδήλωση της ζωής στα σώματα όλων των δημιουργημάτων και ιδιαίτερα στο δικό σου σώμα. Να διακηρύττεις διαμένουσα συνεχώς ζωή στον οργανισμό του σώματός σου.
«Πλησίον» καθιστά κάποιον όχι ο φυλετισμός ή η φυλετική συγγένεια ή η συγγένεια εξ αίματος ή η γνώση του γράμματος του Νόμου ή οποιαδήποτε θέση ή εξουσία την οποία έχει, αλλά η Αγάπη, η οποία είναι πάνω απ’ όλα αυτά και η οποία αγνοεί το γράμμα του Νόμου, γιατί είναι κάτοχος του Πνεύματος - της Ουσίας του Νόμου στην πράξη, στον καθημερινό βίο μας και στις διάφορες και ποικίλες εκδηλώσεις του.
Η απάντηση του νομικού προς τον Ιησού δίνει και τον απρόσωπο και απεριόριστο ορισμό του «πλησίον»: «Ο ποιήσας το έλεος μετ’ αυτού», απάντηση που ισχύει για όλα τα έθνη, φυλές, ηλικίες, τάξεις και εποχές, χωρίς χρονικό ή οποιονδήποτε άλλο περιορισμό, γιατί πηγάζει από τον Παγκόσμιο Νόμο της Αγάπης και της εσωτερικής ενότητας όλων.
Η βασική, λοιπόν, πνευματική τοποθέτηση στην ερμηνεία της παραβολής αυτής περί του «πλησίον» είναι το αν δείξαμε με τη στάση μας «έλεος», την αγάπη μας. Τότε είδαμε αυτόν ως πλησίον μας. Παρακαλώ, προσέξετε, γιατί οι Γραφές λένε: «η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος» (Ιακ. Β΄, 13). Δηλαδή, θα λάβουμε κι εμείς έλεος από το Μέγα Έλεος του Θεού, ανάλογα με αυτό που δείξαμε στον πλησίον αδελφό μας.
Οι ερμηνείες και οι τοποθετήσεις αυτές είναι οι πρώτες εσωτερικές, διεισδυτικές έννοιες, που μας οδηγούν σε μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων, σε μια αντιμετώπιση με κίνητρα και κριτήρια διαφορετικά από τα μέχρι τώρα γνωστά. Είναι οι πρώτες προσβάσεις στην ανοδική πορεία μας.
Μας οδηγούν στην εσωτερική ενότητα όλων των ανθρώπων, στην αδελφοποίηση, που είναι ένα απαραίτητο προκαταρκτικό στάδιο, πριν από τον τελικό μας Πνευματικό προορισμό, της Χριστοποίησής μας. Μας οδηγούν ακόμη να εννοήσουμε βαθύτερα αφενός πως όλοι έχουμε τον αυτό Γεννήτορα, τον Πατέρα, που μας δίδαξε και μας αποκάλυψε ο Κύριος, και αφετέρου τη λειτουργία του Παγκόσμιου Νόμου του Θεού, της Καθολικής Απρόσωπης Αγάπης, που πρέπει να ενστερνισθούν και να εφαρμόσουν στην πράξη οι Εικόνες Του, που βρίσκονται στη γη, για να καταστούν Υιοί Θεού.
Αυτή είναι η ερμηνεία η βαθύτερη του Ευαγγελικού αυτού μαθήματος και η πνευματική, κατά βάθος σκοπιμότητα, στην οποία αποβλέπει.

( Βιβλίο: Ο ΔΡΟΜΟΣ ~ Κεφ. 16 - ΤΙΣ ΕΣΤΙ ΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ; )