Κυριακή των Βαΐων - Αφιέρωμα στον Δάσκαλο Ιωάννη σε ανάμνηση της αποχώρησής του

Δάσκαλε, σ΄ευχαριστώ!

Περικλείει τόσα πολλά αυτή η λέξη, συγχρόνως, όμως, είναι τόσο αδύναμη να ανταποκριθεί σε ό,τι μου έχεις δώσει, αλλά και να εκφράσει ό,τι νιώθω μέσα μου για σένα. Ήσουν και είσαι η ευλογία στη ζωή μου, ένα θείο δώρο για μένα και για όλους τους μαθητές σου.

Η αγαπημένη σου μορφή δεν βρίσκεται ανάμεσά μας, η Παρουσία σου όμως βρίσκεται παντού, μέσα μας και γύρω μας, σε κάθε στιγμή της ζωής μας ως Επιστασία, ως Φώτιση και Παροχή, ως Καθοδήγηση για αποκατάσταση λαθών, ως Αγάπη, Έλεος και Μακροθυμία.

Για όλους δίδαξες, για όλους μόχθησες, για όλους θυσιάστηκες. Όλους τους περίμενες, όλους τους φρόντιζες, δίνοντας ό,τι πολυτιμότερο στην ψυχή και στο πνεύμα του καθενός, ως ήλιος ζωοποιός για την υπόστασή του, ως φωτοδότης για τη ζωή του.

Η ομορφιά της Αγάπης σου και της Αλήθειας σου εντυπώθηκε και παραμένει ανεξίτηλη μέσα σ’ εκείνον που σε αγάπησε, σε πίστεψε, σε ακολούθησε και σε τίμησε με τις εκδηλώσεις του﮲ σ’ εκείνον που αναγνώρισε ότι βρήκε σ’ εσένα την Ουσία της ζωής του.

Όταν πλησιάζει το Πάσχα, κάθε χρόνο, οι μνήμες γίνονται πιο δυνατές και τα συναισθήματα πιο έντονα σε κάθε επέτειο της αποχώρησής σου: θλίψη και νοσταλγία, γιατί δεν μπορεί να αντικρίσει τη μορφή σου, χαρά και ευχαριστία, γιατί σε συνάντησε, σε γνώρισε, σε έζησε.

Κι άλλο ένα Πάσχα πλησιάζει χωρίς την αγαπημένη σου μορφή, αλλά με την Παρουσία σου διάχυτη ανάμεσά μας. Είσαι εδώ, Δάσκαλε, και σε ευχαριστώ, σε αγαπώ και σε τιμώ με τη σκέψη μου, την καρδιά μου, την ύπαρξή μου ολόκληρη. Τα βάγια της ψυχής μου σου προσφέρω, Δάσκαλέ μου, τα κάνω αψίδα για να περάσεις και τα στρώνω στα πόδια σου για να βαδίσεις. Είναι το "Ωσαννά" της ψυχής μου για την Αγάπη και τη Φροντίδα σου, για τη Ζωή που έδωσες στον κάθε μαθητή σου.