ΓΙΑΤΙ ΑΣΘΕΝΕΙ Η ΨΥΧΗ;

Η εκδήλωση μιας ασθένειας στο υλικό σκήνωμα είναι η τελευταία εκδήλωση μιας ασθένειας που αρχίζει από αλλού, το αποτέλεσμα μιας κατάστασης που άρχισε πολύ καιρό πριν. Είναι το αποτέλεσμα μιας δυσαρμονίας, μιας κακής λειτουργίας, μιας ασθένειας της ψυχής, γιατί όλες οι αρρώστιες είναι δυσαρμονίες, κάτι δεν λειτουργεί καλά, οπωσδήποτε έχει γίνει κάπου παράβαση Θείου Νόμου και απομάκρυνση από τη Θεία Ισορροπία, γι’ αυτό έχουμε εκδηλώσεις ασθενειών.

(…) Πολλοί ασθενείς που πάσχουν από διάφορες ασθένειες, καταφεύγουν στους γιατρούς, εξετάζονται από αυτούς και οι γιατροί, μετά την εξέταση και τη διάγνωση της αρρώστιας, τους χορηγούν διάφορες συνταγές με φάρμακα που, αν και πολλές φορές είναι δυσάρεστα και στην οσμή και στη γεύση, εντούτοις σχεδόν όλοι οι ασθενείς προσπαθούν με σχολαστική ακρίβεια να τηρούν τη δοσολογία των φαρμάκων αυτών και τα ανάλογα χρονικά διαστήματα, που τους υπέδειξε ο γιατρός για τη λήψη τους, ώστε αυτά να επενεργούν και να βοηθούν στη θεραπεία της ασθένειας, από την οποία πάσχουν.

Μα αυτό αφορά την ύλη, το σκήνωμά σας, το σαρκικό περίβλημα της εσωτερικής σας υπόστασης, και πολλές φορές, σχεδόν πάντοτε, η εκδήλωση μιας ασθένειας στο υλικό σκήνωμα είναι η τελευταία εκδήλωση μιας ασθένειας που αρχίζει από αλλού, το αποτέλεσμα μιας κατάστασης που άρχισε πολύ καιρό πριν. Είναι το αποτέλεσμα μιας δυσαρμονίας, μιας κακής λειτουργίας, μιας ασθένειας της ψυχής, γιατί όλες οι αρρώστιες είναι δυσαρμονίες, κάτι δεν λειτουργεί καλά, οπωσδήποτε έχει γίνει κάπου παράβαση Θείου Νόμου και απομάκρυνση από τη Θεία Ισορροπία, γι’ αυτό έχουμε εκδηλώσεις ασθενειών.

Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να ερευνήσουμε το θέμα αυτό και, όπως εξετάζουμε με προσοχή το εκδηλούμενο αποτέλεσμα μιας δυσαρμονίας στο υλικό μας σκήνωμα, καλό θα είναι και φρόνιμο και αναγκαίο, ίσως περισσότερο, να ερευνήσουμε βαθύτερα για να βρούμε το αίτιο που προκάλεσε την τελευταία εκδήλωση, και ν’ αντιμετωπίσουμε το θέμα «θεραπεία του αιτίου», γιατί τότε θα έχουμε ένα αποτέλεσμα θετικό, βέβαιο και οριστικό, αλλιώς θα διαπιστώνουμε πως τα φάρμακα, που χορηγούν οι γιατροί, τις περισσότερες φορές ανακουφίζουν μόνο προσωρινά, μα δεν θεραπεύουν οριστικά.

Πρέπει να εννοήσουμε όλοι μας ότι αρρωσταίνει και η ψυχή. Αυτό πρέπει να το καταλάβετε όσο μπορείτε περισσότερο και καλύτερα, γιατί έτσι θα βοηθηθείτε ώστε να βλέπετε τα θέματα της υγείας σας βαθύτερα και σωστότερα και να φτάνετε στα αίτια που προκάλεσαν τις διαταραχές, και να παίρνετε τα σωστά φάρμακα.

Μα γιατί αρρωσταίνει η ψυχή; Η ψυχή αρρωσταίνει από τα διάφορα πάθη της, από τα διάφορα ελαττώματά της, που έχει ακόμη, από τις διάφορες παραβάσεις των Θείων Νόμων που κάνει, από την απομάκρυνσή της από την Πηγή του Φωτός και της Αληθινής Ζωής, από τον Θεό της, που τη δημιούργησε. Ακόμη αρρωσταίνει η ψυχή, γιατί δεν τρέφεται σωστά, γιατί δεν τρέφεται επαρκώς, γιατί δεν τροφοδοτείται από το μέρος εκείνο που θα έπρεπε και με τον τρόπο που θα έπρεπε, για να συντηρηθεί και να αναπτυχθεί. Δηλαδή, υπάρχουν ψυχές καχεκτικές, αναιμικές, πεινασμένες και διψασμένες, λιμοκτονούσες με άλλα λόγια, χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Γιατί δεν το καταλαβαίνει αυτό η ψυχή εύκολα; Γιατί τα καλύμματα της ύλης, η σάρκα, εμποδίζουν την ψυχή να δει την Αλήθεια κατά βάθος. Άλλωστε και διάφορες σαρκικές αρρώστιες που έχουμε, δεν τις καταλαβαίνουμε πάντοτε έγκαιρα, για να λάβουμε τα μέτρα μας, αλλά πολύ αργά μερικές φορές, σε προχωρημένο στάδιο δηλαδή, κι αυτό όχι γιατί δεν μας είχαν παρουσιαστεί νωρίτερα τα συμπτώματα της αρρώστιας, αλλά γιατί δεν δώσαμε τη σημασία που έπρεπε νωρίτερα.

Έτσι και η ψυχή, ενώ είναι άρρωστη και ενώ μας δείχνει τα διάφορα συμπτώματα της αρρώστιας της, εμείς δεν δίνουμε τη σημασία που πρέπει, και η κατάσταση της ψυχικής ασθένειας πάντα χειροτερεύει, με σοβαρά επακόλουθα στη ζωή μας. Έχουμε σχεδόν όλοι μας άγνοια των ψυχικών ασθενειών και της θεραπείας τους, και τούτο συμβαίνει γιατί δεν ασχολούμαστε πολύ με την ψυχή μας – πολλοί αμφισβητούν ακόμη και την ύπαρξή της, κι άλλοι της δίνουν πολύ λίγη σημασία, σαν να είναι κάτι δευτερεύον, ξεχνώντας αυτό που είναι γραμμένο: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μάρκ. Η΄, 36-37), ξεχνώντας πως η ψυχή είναι το Αθάνατο μέρος του ανθρώπου, η «Πνοή του Θεού», που είναι μέσα μας και που ζωοποιεί τη σάρκα μας.

Ακόμη, γιατί όταν διαπιστώσουμε πως κάτι δεν πάει καλά εντός μας, αποφεύγουμε να αναζητήσουμε τον κατάλληλο γιατρό, όπως τον αναζητούμε για τις αρρώστιες του σώματος, να τον συμβουλευτούμε και να πάρουμε τα κατάλληλα φάρμακα, να εφαρμόσουμε με την ίδια σχολαστική ακρίβεια τις συνταγές, πνευματικές αυτή τη φορά, που θα μας δοθούν. Και ο γιατρός ο κατάλληλος για την περίπτωση αυτή είναι ο Πνευματικός, αυτός που έχει μόρφωση και γνώση και πείρα πάνω στα ζητήματα αυτά, και που γνωρίζει και μπορεί να διαγνώσει από τι πάσχει μια ψυχή και να δώσει τις ανάλογες Πνευματικές συνταγές και τα ανάλογα Πνευματικά φάρμακα, που θα βοηθήσουν το εσωτερικό μέρος του ανθρώπου, την ψυχή του, να θεραπευθεί με τη βοήθεια του Μεγάλου Γιατρού των ψυχών, του Κυρίου.(…)

(…) Ποιές είναι οι ασθένειες της ψυχής; Είναι αρκετά δύσκολο και βαρύ το θέμα αυτό, για να το αναπτύξουμε και να το αναλύσουμε. Χρειάζεται χρόνος, μεγάλη προσοχή και πολλές γνώσεις. Δεν είναι το κυρίως θέμα μας. Θα προσπαθήσω όμως να λάβετε μια γεύση, που να σας βοηθά στην καθημερινή ζωή σας στην αντιμετώπιση του θέματος, για να μπορείτε να γνωρίζετε τι λειτουργίες συμβαίνουν εντός σας.

Η συνηθέστερη περίπτωση είναι το ψέμα, που αντίκειται στην Αλήθεια του Θεού. Συγγενεύει με τη συκοφαντία, που είναι ψέμα και διαβολή κατά του πλησίον. Μια επέκταση του ψεύδους είναι η ψευδορκία και η επιορκία. Κάτι, λοιπόν, συνηθισμένο στην εποχή μας, που πολλές φορές δεν του δίνουμε σημασία, ενεργοποιεί νόμους αρνητικούς, αντίθετους από τον Νόμο της Αγάπης. Αν δεν θεραπεύσουμε αυτές τις ψυχικές ασθένειες, θα μας οδηγήσουν σίγουρα στην επιδείνωση της κατάστασης αυτής, με αποτελέσματα τα οποία πάντοτε φέρνουν, σαν εκδήλωση δυσαρμονίας που είναι, θλίψη, πόνους και δάκρυα.

Συνηθισμένη περίπτωση, κακή μας συνήθεια είναι οι πάσης φύσεως όρκοι, που καμιά φορά, χωρίς να το εννοούμε, δένουν και δεσμεύουν. Ακόμη, τα απρεπή λόγια, υβριστικά και αισχρά καμιά φορά, και κυρίως γύρω από σεξουαλικά θέματα, δείχνουν την άγνοιά μας να κατευθύνουμε σωστά τη δύναμη που περιέχει ο λόγος μας.

Μια άλλη κατάσταση συνηθισμένη είναι η κατάκριση, η κατηγορία, η δυσφήμηση, που δεν ωφελούν κανέναν απολύτως, δεν οικοδομούν, αλλά δημιουργούν προβλήματα, που δυσκολεύουν τη ζωή του ανθρώπου. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ανεξάρτητοι και κανένας δεν έχει εξουσία πάνω στον άλλον. Κάθε εξουσία που υπάρχει, είτε κοσμική είτε Πνευματική, σκοπό έχει να εξυπηρετεί, να βοηθά, να ανοικοδομεί, να αποδεσμεύει από τη γη και να ελευθερώνει τον άνθρωπο και όχι να τον καταπιέζει ή να του δημιουργεί προσκόμματα στην πορεία του και την εξέλιξή του. Μοναδικός Κριτής είναι ο Κύριος, ενώ όλοι οι άνθρωποι είναι κρινόμενοι, γιατί όλοι αμάρτησαν.(…)

Το απόσπασμα αυτό περιλαμβάνεται στη διδασκαλία με τίτλο "ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΙΩΑΝΝΗΣ" στο βιβλίο "Ο ΔΡΟΜΟΣ" (1985) του Διονύση Δώριζα.

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα απο αυτή τη διδασκαλία κάνοντας κλικ εδώ

επιλέγοντας τη σελίδα 172.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Έργο του Δάσκαλου Ιωάννη και τα βιβλιά του μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στα παρακάτω στοιχεία: