Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΔΑΜ

Αδάμ είναι η ονομασία του πρώτου ανθρώπου. Ο Αδάμ δεν είναι όμως ένας άνθρωπος. Αντιπροσωπεύει ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή, το ανθρώπινο γένος, συνοψιζόμενο σε ατομική ανθρωποϊδέα.

Ο Αδάμ εξεπορεύθη από τον Θεό ως Πνεύμα. Δεν είναι απλό δημιούργημα, είναι η εκδήλωση του Θεού. Γι’ αυτό και περιέχει όλες τις Δυνάμεις, όλες τις Θεϊκές ικανότητες, την Παγγνωσία, την εσωτερική Αρμονία, αλλά και την Αρμονία σε συνάρτηση με όλο το Σύμπαν.(...)

Ο Αδάμ είναι ένα πανίσχυρο Πνεύμα, που διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξή του, την Τελείωσή του. Αυτό το Πνεύμα διαχωρίζεται σε δύο και εκδηλώνεται μέσα από δύο διαφορετικές εξωτερικές μορφές. Το άρρεν και το θήλυ. Η δισυπόστατη εκδήλωσή του γεννά, για πρώτη φορά, τη δυάδα και την έλξη και αλληλοσυμπλήρωση των αντιθέτων. (…)

Η Πνευματική δυάδα ευλογείται από τον Θεό. Μπορεί ως ο Θεός να εκδηλώνεται. Το αρχικό Πνεύμα έχει την ικανότητα να διασπάται και σε άλλα, χωρίς να χάνει σε Δυνάμεις και Θεότητα, αλλά μεταφέροντας αυτές αυτούσιες στις πνευματικές Του εκδηλώσεις. «Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, λέγων∙ αυξάνεσθε και πληθύνεσθε...» (Γέν. Α΄, 28). Είναι όμως απαραίτητο η Πνευματική δυάδα να ζει μέσα από την Ενότητα του Θεού, σύμφωνα με τη Θέλησή Του. Η Ευλογία, που της έδωσε ο Θεός, επιβάλλει την εσωτερική ενότητα όλων των Πνευματικών υποστάσεων. Ο Θεός είναι η Ένωση και κάθε Του κίνηση αυτήν εξυπηρετεί. Όταν ο δισυπόστατος Αδάμ (Αδάμ - Εύα) αμφισβητήσει και αποσπαστεί από την Ένωση, θέλοντας να διαφοροποιήσει τον εαυτό του, τότε παραποιεί και διαστρεβλώνει την Ευλογία του Θεού. Ο Αδάμ και η Εύα αρνούνται να ενεργούν ως Μονάδα. Επιθυμούν να έχουν ο καθένας δική τους ατομικότητα. Σαν συνέπεια αυτού, το ανθρώπινο γένος διαβιεί μέσα σε κλίμα ακατάλληλο, υπηρετεί τον διαχωρισμό και μεταμορφώνεται, παρόλο που μέσα του φέρει Θεϊκά Στοιχεία, σε μονάδες, που αρνούνται να ενωθούν. Οι μονάδες αυτές έχουν σχηματίσει εντός τους την Αδαμική συνείδηση. Είναι η συνείδηση της πτώσης. Η συνείδηση που διακρίνει και άλλη δύναμη εκτός από τον Θεό και παραδέχεται τις ιδέες Καλού και Κακού, ή Θεού και όχι Θεού. (…)

Ο Αδάμ στην αρχική Δημιουργία βρισκόταν κοντά στον Θεό. Ο Θεός του παρείχε έμπνευση και γνώση. Ο νους του, εξυψωμένος από το Θείο Φως, που αδιάκοπα δεχόταν, ήταν εναρμονισμένος, συνταυτισμένος με τον Θείο Νου. Δεν μπορούσε να εννοήσει το δύο. Ήταν γι’ αυτόν μια διαφορετική εκδήλωση του ένα. Παντού γύρω του έβλεπε τον Θεό. Οι σκέψεις του απεικόνιζαν τις σκέψεις Του, η υπόστασή του την Άπειρη Θεϊκή Υπόσταση. Ένας Θεϊκός αντικατοπτρισμός ήταν ο Αδάμ, μέχρι τη στιγμή που, αυτόβουλα, θέλησε να ξεφύγει από την ίδια του την ύπαρξη. Έτσι, άφησε να εισχωρήσει μέσα του το μικρόβιο του «εγώ». Αντικατέστησε τον Θείο Νου με τη διάνοια, περιόρισε το Πνεύμα του με την ψυχή του και προτίμησε την εμπειρική από την πνευματική γνώση, το υλικό του σώμα από την Πνευματική του υπόσταση. Με τον τρόπο αυτόν έπεσε, παρασύροντας μαζί του την ανθρωπότητα, που μέσα του υπήρχε, κληροδοτώντας της και τα δημιουργήματα της πλάνης του. Από τότε, ο Άνθρωπος του Ουρανού και του Απείρου γίνεται άνθρωπος της γης. Η Αδαμική συνείδηση και τα επακόλουθά της (ψυχή - διάνοια - σώμα) τον δένουν στη γη. Στους Ουράνιους χώρους, όπου βρισκόταν πριν, δεν μπορεί τώρα να μπει. Γιατί οι Ουράνιοι χώροι ήταν μέσα του και στη θέση τους τοποθέτησε τη γη. (…)

Ο άνθρωπος όμως αρέσκεται να αρνείται τις ευθύνες του και να παραμένει απροβλημάτιστος. Καθετί που συμβαίνει στη ζωή του θέλει να τον διδάξει, να του φανερώσει την πλάνη του. Να τον βοηθήσει ν’ απαγκιστρωθεί από την Αδαμική συνείδησή του και να καθοδηγηθεί και φωτιστεί από το Πνεύμα του, που είναι το μόνο που μπορεί να τον κατευθύνει, γιατί είναι η αληθινή υπόστασή του και γνωρίζει την αληθινή καταγωγή του και το δρόμο που οδηγεί σ’ Αυτήν. (…)

Ο Αδάμ της πτώσης για να επανέλθει στον Πατέρα, πρέπει να ενωθεί με Χριστό. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι ο Αδάμ ο Έσχατος, που θα μεταβάλει τον άνθρωπο σε Θεό. «Ούτω και γέγραπται· εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν» (Α΄ προς Κορινθ. ΙΕ΄, 45). (…)

Μόνο δύο δρόμοι υπάρχουν για τον άνθρωπο, του Αδάμ και του Χριστού. Μόλις φύγει από τον έναν θα ακολουθήσει τον άλλον. Ακόμα κι αν νομίζει ότι είναι μετέωρος, σίγουρα βαδίζει σε κάποιον από τους δύο. Ο Κύριος το γνωρίζει αυτό, καθώς γνωρίζει και το Πνεύμα του κάθε ανθρώπου. Γνωρίζει επίσης ότι το τέλος κάθε ανθρώπινης πορείας είναι η επιστροφή στον Πατέρα. Γιατί τα πάντα γυρίζουν στην Πηγή τους και ο άνθρωπος αργά ή γρήγορα εκεί θα οδηγηθεί. (…)

Το απόσπασμα αυτό περιλαμβάνεται στη διδασκαλία με τίτλο "ΑΔΑΜ" στο βιβλίο "ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ" (1984).

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα απο αυτή τη διδασκαλία κάνοντας κλικ εδώ

επιλέγοντας τη σελίδα 45.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Έργο του Δάσκαλου Ιωάννη και τα βιβλιά του μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στα παρακάτω στοιχεία: